Voetballer Imran Oulad Omar (19) van Achiles’29 beleeft een loodzware periode. Zijn zus Khadija (36), zwager John (44) en nichtje Lujain (4) kwamen deze zomer om het leven bij een auto-ongeluk. Een monoloog.

‘Het was 29 mei, 1 uur ’s middags. Ik was thuis met mijn moeder toen Hafsa belde. Mijn zus zei dat we iets moesten eten, ook al was het Ramadan. Ze zou binnen een paar minuten bij ons zijn. Ik merkte aan de telefoon dat er iets ergs was gebeurd. Uiteindelijk vertelde ze dat ik op internet moest zoeken op ‘auto-ongeluk Lelystad’.

,,Op mijn kamer zag ik het nieuwsbericht. Ik herkende de auto op de foto meteen. Ik schrok heel erg en heb in mijn eentje zitten huilen. Het is een onbeschrijfelijke pijn. Het was de eerste keer dat ik zoiets meemaakte. Zelfs mijn opa’s en oma’s leven nog.

,,Ze waren naar Bataviastad geweest en ’s avonds teruggereden. Maar wat er precies is gebeurd? Hoe ze in het water zijn beland? Zelfs de politie weet het niet. De hele nacht hebben ze in het water gelegen. Pas de volgende dag zag een voetganger de auto.

,,Het is frustrerend om niet te weten wat er is gebeurd. Ik vind het moeilijk dat ik er niet bij was. Waarom ben ik niet meegegaan? Misschien had ik het dan wel kunnen voorkomen. Dat soort gedachten houden me bezig.

,,In de moskee in Osdorp hebben we speciaal voor ze gebeden. De hele moskee was vol. Dat gaf veel steun. Khadija werkte in een kinderdagverblijf. Ze was geliefd, had altijd een glimlach op haar gezicht. Alles klopte in haar leven. Ze had een leuke man en een prachtige dochter. Lujain was alles voor haar. Toen de auto uit het water werd gehaald, zag de politie dat Khadija schuin naar achteren keek. Naar Lujain. Ze wilde haar redden, denk ik.

,,We zijn met zeven kinderen thuis. Khadija was de oudste, ik de jongste. We hadden een speciale band. Ik voelde onvoorwaardelijke steun van haar. Iedere dag denk ik nog aan haar. Vooral ’s avonds. In bed. Khadija zei altijd tegen mij: bereik iets, doe niet niks met je leven. Ik ben nog harder gaan werken. Wil absoluut slagen als profvoetballer.

,,Onze familie is sowieso heel close. Iedere dinsdag en zaterdagavond kwamen we bij elkaar. De hele familie, inclusief aanhang. Sinds haar dood is het anders. We komen minder vaak bij elkaar. In het begin werd er juist veel over haar gesproken, de eerste week zijn we continu met de familie samen geweest. Nu is het moeilijker om erover te praten. Iedereen heeft nog veel verdriet. En als we erover praten, komen de tranen. Dat wil je niet altijd.

,,Het geloof helpt om haar dood te accepteren. Ze is overleden tijdens de Ramadan, in de maand van Allah. Blijkbaar heeft Hij het zo bepaald. Uiteindelijk gaan we allemaal dood, maar alleen Allah weet wanneer je gaat. Hij ‘neemt’ je op het juiste moment. Blijkbaar was het haar tijd. Daar geloven we in. ,,Stel, we zouden ongelovig zijn. Waar zou ze dan heen zijn? Nu weet ik dat ze veilig is. Bij Allah. Het geloof houdt ons sterk. Vijf keer per dag bid ik. Doe ik een smeekbede. Voor haar. Ik vraag om vergiffenis, voor als ze ooit iets verkeerds heeft gedaan. Ik vraag om een plek in het paradijs voor haar.

,,Een week na het ongeluk zijn we met de familie naar Marokko gevlogen. Met 50 man. In Tanger is Khadija met haar dochter begraven. John kwam uit Suriname en is daar begraven. Het leek mijn ouders beter om haar in Marokko, een moslimland, te begraven. Dat wil ik zelf ook.”