Het is op. Het lijf wil niet meer. Maartje Ruikes (21) stopt met turnen. Na bijna twee jaar revalideren gaat het niet langer, haar droom valt in duigen. Een terugkeer op het wereldtoneel is gewoonweg niet mogelijk.

,,Het is een keuze met het hoofd”, vertelt de Zevenaarse. ,,Het liefst was ik nog jarenlang doorgegaan, had ik weer op grote internationale toernooien gestaan. Maar ik houd dit niet nog langer vol.”

In aanloop naar de Olympische Spelen in Rio, in februari 2016, ging het mis. Tijdens het Sidijk toernooi in Heerenveen scheurde Ruikes haar rechterachillespees. Afgelopen april moest ze voor de tweede keer geopereerd worden, een ontstoken pees naast de achillespees zat haar dwars.

Bijna twee jaar revalideerde ze. Vocht ze tegen de pijn. Ruikes is een bikkel, wilde van opgeven niets weten. ,,Ik heb het gevoel dat sommige mensen nu denken dat ik opgeef, zo van: ik wist wel dat het haar niet zou lukken. Nou, je moest eens weten wat ik allemaal heb doorgemaakt, denk ik dan.”

Ruikes was vanaf 2010 lid van het Nederlands team en gold als een van de beste turnsters van het land. ,,Nooit heb ik getwijfeld, ik zou terugkeren op het hoogste niveau. Maar op een dag kreeg ik het gevoel: wat doe ik mezelf toch aan? Ik schrok er zelf van, heb het even voor me gehouden. Ik snapte niet waar dat gevoel zomaar vandaan kwam. Is dit echt wat ik wil? Kloppen mijn gedachten wel?”

Vriendinnen Julia Bombach en Evie Schellens boden uitkomst. Zij zijn zelf topturnsters geweest en maakten hetzelfde door. ,,Ik ging echt met tegenzin naar de fysio, vooral omdat ik merkte dat ik niet meer vooruitging. Waar kun je dan, na bijna twee jaar, nog de motivatie vandaan halen? Dat is zo moeilijk. In juni heb ik een break genomen. Ik ben twee maanden niet in de turnhal geweest. Ik kon daar niet zijn, ik was de turnhal even zat.”

Mentaal deed het haar goed. Maar toen Ruikes in september opnieuw begon met de trainingen, brak ze. ,,Ik moest wéér bij de basis beginnen. Wat radslagen maken op de vloer, sprongetjes op de trampoline. Maar zelfs na die simpele dingen kreeg ik zo veel pijn, dat ik de dagen erna niet normaal kon lopen. Er was geen progressie te zien. En dat na zó lang revalideren.”

Daarom besluit ze nu te stoppen. Ze wacht nu een nieuw leven, stapt definitief uit de ’topsportbubbel’. ,,Ik zal in mijn hart altijd een turnster blijven, maar moet andere doelen vinden. Mijn leven was ingericht door de sport. Zelfs de meest simpele dingen als eten, school. Wat nu? Hoe nu verder? Normaal zei ik: ik ben Maartje, ik ben topturnster. Wat moet ik nu zeggen? Ik weet het niet zo goed.”

Toch is ze niet bang voor het zwarte gat. ,,Dat ken ik al. Door die blessure. Daardoor moest ik mijn leven opnieuw inrichten. Ik ben verhuisd naar Nijmegen, werk hier in de horeca, heb nieuwe vrienden gemaakt. En sinds de zomer zit ik bij een project van NOCNSF. ‘TeamNL@work’. Om topsporters op weg te helpen in hun maatschappelijke carrière.”

Ruikes wil hoe dan ook betrokken blijven bij de sport. ,,Het turnen heeft me gevormd tot wie ik ben. Alle ervaringen komen de rest van mijn leven van pas. Misschien blijf ik wel actief bij De Hazenkamp. 12,5 jaar heeft de club alles voor me gedaan. Edwin (Zegers, coach, JD) voorop. Hij was er altijd voor mij. Dat zal ik nooit vergeten.”