Het geestdodende grauwe zwembad, midden in de Zeister bossen. De sobere kamers met stapelbedden die doorgaan voor ‘topsporthotel’. Een te volle daginvulling. Als Laura Aarts (23) het traject van het Nederlands waterpoloteam naar de Olympische Spelen van Tokio voor zich ziet en beseft dat ze ook nog eens haar leven in Hongarije moet opgeven, krijgt ze het Spaans benauwd.

,,De Olympische Spelen lijken me supervet”, zegt Aarts. ,,Maar is het ook nog leuk als je daarvoor een heel jaar ongelukkig bent geweest? Het programma, van 9 uur ’s ochtends tot 6 uur ’s avonds alleen maar in Zeist zitten, dat trek ik niet. Ik voel me daar niet op mijn plek. De kern van het verhaal is dat ik het niet wil op de manier waarop de rest het wil. Mijn oogkleppen zijn af. Ik ben klaar met het extreme topsportleven en heb ingezien dat er meer is dan waterpolo. Dat is niet iets van de laatste maanden, maar speelt al drie jaar.”

Grote klap

Het wegvallen van Aarts (23) is een grote klap voor het Nederlands team. De geboren Beuningse is één van de beste waterpolokeepsters van de wereld. Het grote publiek kent haar sinds 2015.

Op het WK in Kazan leidt Aarts als 18-jarige debutant Nederland voor het eerst in zeventien jaar naar de finale, waarin de Verenigde Staten te sterk blijkt. Vanaf dat toernooi in Rusland is de keepster één van de drijvende krachten achter het Nederlandse succes.

Roemloos afscheid

Maar een jaar voor de Olympische Spelen van Tokio krijgt Aarts een roemloos afscheid. Kort voor het WK van juli wordt ze uit de selectie gezet. De keepster heeft even daarvoor bij bondscoach Arno Havenga aangegeven zijn bedachte olympisch traject niet te zien zitten.

Alle waterpolosters moeten daarvoor terugkeren naar Nederland om een jaar lang met de selectie te trainen in het bondsbad in Zeist. Net als in 2016, toen de kwalificatiemissie mislukte, is er voor een clubseizoen geen ruimte.

,,Ik voelde me er vanaf het begin niet goed bij om intern te gaan in Zeist”, vertelt Aarts vanuit Hongarije, waar ze sinds 2017 speelt voor Dunaujvaros.

,,Ook al speel en train ik al jaren met die andere meiden, ik voel me het buitenbeentje. Ik wil iets anders, doe iets anders. Dat kan goed zijn, maar te vaak voel ik me daar niet prettig bij. Voor iedereen staat het leven in het teken van de Spelen. Dat begrijp ik. In 2016 had ik dat ook. Maar ik heb nu een andere visie. Ik wil op een fijne plek zijn en sociale contacten kunnen hebben. Ik denk dat we ook goed presteren als iedereen in het buitenland speelt en we iets vaker samenkomen in Nederland dan normaal. Maar dat is geen optie.”

Ongenoegen

Kritiek op het programma van Havenga is niet nieuw. Na de mislukte missie van 2016 uiten verschillende speelsters hun ongenoegen. Het trainingsschema is nu aangevuld met bijvoorbeeld hardlopen en yoga. Maar dat is onvoldoende voor Aarts. ,,Ik vind de impact van het programma op mijn leven te groot. Ik ben klaar met dat ‘moeten’. In Hongarije ben ik vrijer. Dat heeft me weer plezier gegeven. Anders was ik al eerder gestopt.”

Aarts en Havenga bespreken nog wel een alternatief programma voor de keepster, maar ze komen er niet uit. ,,De uitzondering die ik wilde, blijven trainen in Dunaujvaros en af en toe terugkomen naar Nederland, was te groot. Het voelde ook niet fair tegenover de andere meiden. Arno zei nog: ‘Het zijn maar acht maanden’. Het zijn niet ‘maar’ acht maanden. Voor mij zijn het f*cking acht maanden.”

Heerlijk overzichtelijk

Aarts voelt zich nu het meest thuis in Dunaujvaros, een plaats op het Hongaarse platteland waar de tijd lijkt stil te staan. Het leven is er heerlijk overzichtelijk, waterpolo zit er ouderwetser in elkaar.

,,De mentaliteit is anders. Het maakt niet uit wat je doet, als je maar presteert. Ik voel me er goed bij. Ik kan er meer mezelf zijn. Mijn keuze is niet: Hongarije of Nederland? Waar ik mee zat, is de vraag of ik door wil gaan met topsport. Dat antwoord is nee.

,,Vroeger kon ik heel makkelijk helemaal kapotgaan in een oefening. Het boeide me niet hoeveel pijn ik had. Maar ik heb geen zin meer om tot het gaatje te gaan. Ik wil niet meer ’s nachts wakker liggen van de pijn in mijn lichaam en een uur moeten rollen en rekken om te kunnen slapen. De opofferingen wegen niet meer op tegen de prestatie en de beloning. Sommigen kunnen heel ongelukkig zijn, maar houden het vol omdat ze hun doel bereiken. Maar de Olympische Spelen zijn het voor mij niet waard een heel jaar ongelukkig te zijn.”

Opgelucht

Aarts is opgelucht. Ze is verlost van een worsteling. Ze liep lang rond met een knoop in haar maag. ,,Vanaf januari heb ik nachtenlang wakker gelegen. Ga ik door of niet? Na het seizoen gingen we met de club naar Rome en ben ik ontzettend ziek geworden. Door de stress. Ik heb nog nooit zo lang ergens over nagedacht. Normaal ben ik impulsief. Maar nu heb ik geen twijfels meer. Dit is mijn besluit.”

Het plotselinge afscheid zit haar wel dwars. ,,Ik wilde naar het WK. Het was niet mijn keuze tussen de kracht- en watertraining een korte uitleg te moeten geven aan die meiden dat het voor mij ophield. Maar Arno en aanvoerder Dagmar Genee hadden duidelijk gemaakt dat als ik niet voor de Spelen zou gaan, het direct stopte.”

Zwart gat

Als Aarts terugdenkt aan die rit uit Zeist, breekt de beresterke Beuningse. ,,Ik heb die meiden gedag gezegd en dat was het dan.”

Na een korte stilte: ,,Ik zit nog steeds in een zwart gat, maar ik ben bezig daaruit te klimmen. Dit interview kan daar goed bij helpen. Ik kies voor mezelf, één van de moeilijkste dingen als je een teamsport doet. Maar ik wil een andere toekomst. Er is meer in het leven dan topsport.”

Aarts blijft nog een jaar in Dunaujvaros. Ze wil haar Hongaarse collega-keepster klaarstomen voor de Spelen en rustig haar eigen topsportcarrière afbouwen. Volgende zomer begint ze in Nederland waarschijnlijk aan een studie fysiotherapie. ,,Morgen gaan we op trainingskamp naar het Balatonmeer. Ik weet nu al dat ik ga huilen van geluk. Het is klaar, het is goed zo. Ik ga het heus moeilijk hebben dit jaar, maar ik kan terugkijken op fantastische momenten met het Nederlands team.”