‘Eindelijk hoef ik niet meer te vechten.” Reina Beltman voelt zich verlicht. De Nijmeegse is topsporter af. Er staat een punt achter haar turncarrière. ,,Er was één moment dat ik het heel moeilijk had. We waren in mei op trainingsstage in Parijs en terwijl ik aan het stretchen was, waren de anderen nog bezig. Ik keek om me heen en realiseerde: we hebben allemaal dezelfde droom, maar jullie gaan die nog waarmaken en ik niet meer.” Als ze het moment terughaalt, zijn de tranen opnieuw dichtbij. ,,Dat kwam keihard binnen.”

Beltman (23) is jarenlang onderdeel van het Nederlands team en behoort tot de beste allrounders van het land. Alleen de internationale doorbraak blijft uit. In 2016 beleeft ze haar hoogtepunt, in de kwalificatie voor de Spelen van Rio. Uiteindelijk komt de turnster van de Nijmeegse vereniging De Hazenkamp net tekort.

Na haar reis naar Australië en Nieuw-Zeeland, afgelopen november, besluit ze te stoppen. Het nieuws heeft ze onlangs naar buiten gebracht. ,,Ik ging weg met vragen. Wat wil ik nog? Ik zat in de knoop met mezelf. Na drie weken begon het weer te kriebelen en heb ik daar getraind. Maar toen ik terugkwam, was ik realistisch. Mijn lichaam was op.”

Klachten van 55+’ers

Haar besluit rust op drie pijlers. De fysieke malheur is de eerste. ,,Turnen is heel belastend. Ik ben pas 23, maar voel me bejaard. Er is geen sport waar je tussen je 10de en 20ste 30 uur traint. Elke turnster klooit met haar groei, de pubertijd. Ik merkte dat mijn pijntjes niet meer overgingen met rust. Ik heb klachten die normaal mensen van 55+ hebben.”

Ten tweede is een debuut op een internationaal toernooi, zoals de Spelen of WK, niet realistisch. ,,Dat heeft lang als incompleet gevoeld. Maar ik ben nu ouder en besef dat een turncarrière niet alleen draait om prestaties. Ook om de levenslessen en alle ervaringen. Dat ik drie maanden in Australië en Nieuw-Zeeland was, een turnhal inliep en mocht meetrainen. Aan die lessen heb ik meer dan dat ik kan zeggen: ik stond op een WK.”

Beltman is ten slotte mentaal moe. Klaar met de prestatiedruk. ,,Jezelf pushen, willen presteren op belangrijke momenten. En ik was moe van het omgaan met mentale blokkades.”

Beltman doet verschillende keren een stap terug vanwege mentale problemen. ,,Het gebeurde weleens dat ik midden in een oefening stopte met nadenken. Noem het een black-out. Moet je voorstellen dat je midden in een dubbelsalto stopt, supergevaarlijk. Als je op je hoofd landt, is het klaar. Dat bracht grote angsten met zich mee. Angst voor die blokkade. Ik maakte mezelf gek.”

Beltman trekt een vergelijking. ,,Stel dat iemand met hoogtevrees moet bungeejumpen. De kans is best aanwezig dat het één keer lukt. Ik deed dat vijftig keer per dag. Dat gevoel is het. Geen idee hoe ik dat geflikt heb. Een van mijn kwaliteiten is, denk ik, mijn doorzettingsvermogen.”

Nederlandse titel

Haar verreweg knapste prestatie is wat dat betreft de Nederlandse titel op brug in 2016. Juist dat is het toestel waar de mentale blokkade haar het meest dwars zit. ,,Toen ik zeven jaar geleden bij De Hazenkamp kwam, kon ik niks op brug. Jarenlang heb ik drie toestellen gedaan. Met Edwin (Zegers, trainer, JD) heb ik het rustig opgebouwd en lang gepuzzeld. Daar ben ik hem dankbaar voor.”

Beltman is heel haar carrière in gevecht geweest met zichzelf. Strijden tegen de blokkades. Toch hield ze lang vol. ,,Ik vind turnen zo mooi. Het gevoel van vliegen, elementen maken, controle hebben over je eigen lichaam. Het plezier won. Maar ik heb voor de moeilijke weg gekozen. Ik had een zorgeloze tijd kunnen hebben, lekker naar de kroeg kunnen gaan. Maar ik wilde niet opgeven.”

Ze stopt nu zonder wrange nasmaak. Beltman is niet verzuurd of afgekeerd van de turnwereld. ,,Ik ben heel blij dat ik de liefde voor de sport heb behouden. Ik ging elke dag met plezier naar de turnhal. Nog steeds ben ik er twee keer per week, maar dit was het juiste besluit.”

Beltman gaat nu de master Nutrition and Health doen aan de universiteit van Wageningen, werkt parttime bij Topsport Gelderland en wil haar trainerslicentie voor het turnen behalen. ,,Mijn hele leven heb ik elke dag geturnd, het was een routine. Net zoiets als ontbijten. Ik stond op, deed de haren in een staart en hup, naar de turnhal. Dat is nu niet meer het geval en dat voelt best gek. Maar het turnen zal nooit uit me gaan.”