Sarah van Aalen kijkt wat ondeugend uit haar ogen en glimlacht. ,,Wil je hem echt zien?” De volleybalster uit Wijchen trekt haar linkerbeen op, schuift de legging een stukje omhoog en tovert zo vlak boven haar enkel een fraai roosje tevoorschijn. ,,Ik weet niet of ze een tatoeage wel goed had gevonden.”

Van Aalen (19) doelt op haar moeder Lukie. Zij is er niet meer. Een hersentumor heeft in mei 2015 een einde aan haar leven gemaakt. Slechts 48 jaar is ze geworden. ,,Ze hield van bloemen. Niet per se van de roos, maar het is een mooi symbool.”

Van Aalen opent haar hart na de thuiswedstrijd van haar nieuwe Duitse club USC Münster tegen Dresdner (0-3). In de Berg Fidel Sporthal vertelt ze over haar moeder. Over het grote verdriet in de familie en de pijn die er nog is. ,,Na de wedstrijd gaan veel speelsters naar hun ouders op de tribune. Naar hun vader én moeder. Elke keer als ik dat zie, voel ik een steekje in mijn hart.”

Debuut in Oranje

Deze woensdagavond wachten vader Joost, zijn vriendin, opa en twee oma’s haar op na het duel. ,,Mijn moeder zal nooit weten dat ik hier speel.” Hoogtepunten zijn tegelijkertijd pijnpunten. ,,Het kampioenschap met Sliedrecht. Mijn debuut in Oranje. Dat ik talent van het jaar werd. Mijn vwo-diploma. De ondertekening van mijn contract hier. Op al die momenten dacht ik aan haar.”

Want Lukie heeft het allemaal gemist. ,,Ze heeft nog net meegekregen dat ik naar Talentteam ging en op Papendal zou gaan wonen”, zegt Van Aalen. ,,In 2010 werd er een hersentumor gevonden. Die is grotendeels verwijderd, maar eind 2014 was de tumor weer gegroeid. Dat merkte ze doordat haar spraak achteruitging. Midden in een zin kon ze niet meer op een woord komen. Met mijn zussen maakte ik daar een spelletje van. Wie als eerste het woord raadde, kreeg een punt.”

Eva (24), Lotte (21) en vader Joost zijn nu de steunpilaren. ,,Zij weten precies hoe ik me voel, hadden hetzelfde verdriet. Mijn vader is nu ook een beetje mijn moeder. Niet alleen op gelukkige momenten mis ik haar, ook als het even niet goed loopt met school of volleybal. Dan zou ik met mijn moeder willen praten. Nu bel ik mijn vader. Dat is ook heel fijn.”

Ook in Münster blijven de herinneringen aan Lukie levend. ,,Acht dagen voordat ze overleed heb ik haar voor moederdag drie fotolijstjes in de vorm van een hart gegeven. Die hangen nu aan de muur in mijn kamer.”

Google Maps

In de karakteristieke studentenstad staat Van Aalen voor het eerst op eigen benen door haar transfer van Sliedrecht Sport naar Münster. Ze deelt een appartement met haar teamgenoot Liza Kastrup. ,,Ik begin me hier langzaam thuis te voelen. Ik heb Google Maps niet meer nodig als ik door de stad loop. En ik heb echt mijn eigen plekje. Ik heb ook op Papendal gewoond, maar daar wordt alles voor je geregeld. Is het superluxe.”

Van Aalen is al op haar gemak in Münster. ,,De stad voelt niet heel erg Duits.” Niet dat ze heel veel in de binnenstad komt. Van een integratietour op de Weihnachtsmarkt is het nog niet gekomen. De weken worden gevuld met trainingen (zo’n vijf á zes uur per dag) en haar studie criminologie. ,,Ik houd van het vaste ritme. Als ik na de trainingen niet studeer, voel ik me bezwaard.”

De spelverdeler uit Wijchen, vier seizoenen geleden nog actief bij Trivos, zet in Münster de eerste stappen in haar internationale carrière. Ze volgt het spoor van de vele Nederlandse internationals, die in dezelfde Berg Fidel Sporthal hun eerste wedstrijden in het buitenland speelde. ,,Dit is de perfecte opstap. Ik ben in anderhalf uur in Wijchen en de club zit tussen de middenmoot en subtop van de Bundesliga. Als je direct naar een topclub gaat, speel je nooit. Hier krijg je de kans je aan te passen en veel te spelen. Het bevalt nog beter dan ik van tevoren had gedacht.”

1500 man

De Bundesliga is in alles groter dan de eredivisie. Het niveau in de wedstrijden is hoger, de speelsters zijn allemaal fullprofs (en dus beter) en de ambiance is mooier. Ondanks de ruime nederlaag tegen Dresdner staan de bijna 1500 man continu op de banken. De iets te enthousiaste speaker en vijf onvermoeibare trommelaars krijgen het voor elkaar dat zelfs oude van dagen de longen uit hun lijf schreeuwen. Münster, begin deze eeuw nog een topclub, komt veel tekort tegen Dresdner (18-25, 17-25, 22-25). Van Aalen speelt, op een paar punten na, de hele wedstrijd. De spelverdeler is talentvol, stelt de Nederlandse trainer Teun Buijs, maar ze moet ook nog veel leren.

,,Bij het Talentteam heb ik de basis gelegd, dit is een stapje verder.” Van Aalen, opgenomen in de voorselectie van Oranje voor het OKT, werkt aan de verbeterpunten. Als spelverdeler is ze de regisseur. ,,Ik moet mijn ogen beter gebruiken. Vanuit mijn ooghoek zien dat de aanvalster al afzet en ik een snelle bal kan spelen. Ik leer ook te camoufleren. Net doen alsof ik naar de ene kant speel, maar dan de andere kant op gaan. En ik speelde de bal altijd op het hoogste punt. Maar om de middens een kans te geven, moet ik mee vallen met de bal. Zo rek ik tijd.”

Terugdenkend aan de wedstrijd, begint Van Aalen te lachen. ,,Een paar keer hoorde ik aan de andere kant van het net: ‘Scheiße’. Dan had ik ze de verkeerde kant opgestuurd en raakten ze geïrriteerd. Dat vind ik het mooiste, dat spelletje met het blok.”

De komende anderhalf jaar wil Van Aalen zich verder ontwikkelen in Münster. Uitgroeien tot een stabiele kracht, voordat ze een volgende stap zet. De topcompetities van Italië en Turkije zijn de droom. Net als een vaste plek in Oranje. Het is mogelijk. Hoe dan ook zullen er nog hoogtepunten volgen. Altijd zal Van Aalen dan denken aan haar moeder. ,,Ze heeft er allemaal geen weet van, maar mijn vader zegt altijd: Mama zou trots op je zijn geweest. Dat denk ik ook.”