Het voelt als een eeuwigheid geleden. Barack Obama is nog president, de winkels van V&D zijn net gesloten en Sanne Wevers moet nog olympisch kampioen worden. Het is juni 2016. Mara Titarsolej zit midden in de kwalificatie voor de Spelen van Rio, als ze op het NK een enkelblessure oploopt. Ze valt doordat er op sprong een verkeerde plank ligt.

Drie jaar later, drie operaties verder en na een lange turnbreak, is ze terug. Op een anoniem toernooi in Zwitserland, een maand geleden, doet Titarsolej voor het eerst een volledig programma (vier toestellen). Na – let op! – 1065 dagen revalideren. Morgen maakt de turnster van de Nijmeegse vereniging De Hazenkamp haar rentree in de spotlights, op het NK in Ahoy. ,,Blijkbaar heb ik veel liefde voor de sport, anders had ik hier niet gezeten.”

‘Niets liep lekker’

Titarsolej (19), in 2016 nog vijfde op het EK, heeft zich omhoog gekrabbeld uit een diep dal. Noem het een ravijn. ,,Ik kon niet eens meer springen. Ik ging van injectie naar injectie. Mijn voet werkte nooit mee. Mentaal was dat heel zwaar. Anderhalf jaar lang heb ik in een neerwaartse spiraal gezeten. Ik kwam er gewoon niet uit. Ik was altijd gestrest en in een negatieve bui. Het turnen, school en mijn sociale leven; niets liep lekker.”

Begin 2018 neemt ze een drastisch besluit: de turnhal gaat in de ban. ,,Ik weet nog goed dat ik het aan mijn moeder vertelde, tijdens een etentje met de familie om iets te vieren. Het was heel emotioneel, maar ze was trots dat ik zo’n beslissing nam. Zij zag ook dat het niet meer ging.”

Titarsolej trekt de wereld in. Met vriendinnen naar New York en Berlijn. Met een backpack naar Indonesië. Ze hopt er van hostel naar hostel, deelt slaapkamers met snurkers, kookt met onbekenden en moet continu sociaal doen. ,,Het was vooral een geruststelling dat ik kon functioneren tussen normale mensen.”

Reizen

Tot haar turnbreak kent Titarsolej alleen het egoïstische topsportbestaan. ,,Het reizen was echt leuk. Maar ik besefte ook dat ik niet klaar ben met turnen. Ik wilde mijn carrière niet eindigen met een blessure. Door het reizen had ik weer genoeg energie en motivatie om terug te gaan naar de turnhal. Terug naar mijn isolement. Blijkbaar is rust op sommige momenten tien stappen vooruit.”

De Arnhemse is inmiddels een halfuur aan het woord in de verlaten turnhal in de SportQube, de thuisbasis van De Hazenkamp. Titarsolej is veranderd. De introverte, onbereikbare puber is een spraakzame jongvolwassen vrouw geworden. Verlegenheid heeft plaatsgemaakt voor een open blik. ,,Ik ben blij nu. Gezelliger en spontaner, denk ik. Dat hebben die drie jaar me ook opgeleverd.”

Sinds afgelopen september is Titarsolej weer in training. Met gevoel voor dramatiek: ,,Ik had geen spiervezel meer in mijn lichaam, mijn armen waren net spaghettislierten.” De rustperiode heeft lichamelijk ook blijvende veranderingen veroorzaakt. Ze heeft meer vrouwelijke vormen gekregen. ,,Een soort groeispurt, maar dan in de breedte.”

Mede door haar nieuwe lichaamsbouw vergt de comeback tijd. ,,Als turnsters ineens hard groeien, vallen ze ook vaak.” Alsof het kompas opnieuw moet worden afgesteld. ,,Na een week had ik weer de juiste coördinatie voor een salto. Ik word steeds sterker, maar het kost veel tijd om het gevoel van vroeger te krijgen.”

Ahoy

De pijn in haar rechterenkel is niet weg. Zal ook nooit gebeuren. Maar nu kan Titarsolej ermee turnen. ,,Ooit wil ik weer naar een groot toernooi. Maar ik heb de tijd. Vóór mijn break moest ik van alles halen van mezelf. Nu niet. Het komt zoals het komt.”

Uitgerekend in Ahoy, de plek van de val, zet ze morgen een streep onder de zware periode. ,,Ik heb geen rare gevoelens bij die plek. Het is al zó lang geleden. Maar ik ga wel checken of de juiste plank er ligt.”