Maura Visser is na haar zwangerschap terug op het hoogste niveau. De handbalster uit Den Haag voedt in haar eentje haar dochter op en probeert daarnaast haar topsportcarrière voort te zetten. Dat is niet altijd makkelijk. Op bezoek bij haar thuis in Zuid-Duitsland.

De koffie in de woonkamer van de bovenwoning in Bietigheim-Bissingen staat net op tafel. Maura Visser denkt even rust te hebben, maar de kalmte wordt verstoord door Mexie Sophia. De dochter van acht maanden meldt zich via de babyphone. Honger, zo blijkt.

‘De kleine’ heeft het leven van Visser (33) dit jaar op z’n kop gezet. Sinds de geboorte van Mexie Sophia, afgelopen maart, is de tophandbalster bovenal moeder. Dat is meer dan een fulltime baan. Ze staat er namelijk vaak alleen voor. Vriend Philipp Pentke (33) is voetbalkeeper bij tweede Bundesligaclub Jahn Regensburg en woont op drie uur rijden.

,,Daardoor is het heel hard werken en constant puzzelen”, zegt Visser, terwijl ze Mexie Sophia een boterham te eten geeft. ,,En het is ook niet zo dat de familie even over kan komen uit Nederland. Zij hebben ook gewoon een baan en hun eigen leven. Het maakt de combinatie met het handballen heel pittig. Door de gebroken nachten heb ik het gevoel dat ik niet altijd alles meer kan geven. Ik begin soms al moe aan de training.”

Het is daarom hoogstwaarschijnlijk dat Visser bij SG BBM Bietigheim bezig is aan haar laatste seizoen als prof. Na zeventien jaar op het hoogste niveau in Nederland, Denemarken en Duitsland is het mooi geweest. De Haagse is al blij dat ze na haar zwangerschap nog is teruggekeerd bij de Duitse grootmacht, die ze vanaf 2015 naar de landelijke top heeft geholpen.

,,Het handbal vind ik nog steeds fantastisch”, zegt Visser. ,,Ik heb het spelletje vorig seizoen tijdens mijn zwangerschap zó gemist. Het was de vraag of ik het niveau weer aan kon, maar ik ben hard aan de slag gegaan in het krachthonk. Twee maanden nadat ze geboren was, deed ik weer alle trainingen mee. Maar ik ben 33, dat merk ik ook gewoon aan mijn lichaam.”

Moeder of geen moeder, wie Visser bezig ziet bij Bietigheim herkent nog altijd de Haagse strijder. Voor meer dan tweeduizend Duitsers strijdt ze een dag eerder met hart en ziel tijdens het Champions League-duel met Vipers Kristiansand (26-34). Na de nederlaag, die uitschakeling in het belangrijkste Europese toernooi betekent, zit Visser helemaal stuk.

,,Als ik net verloren heb, is nog steeds alles vervelend”, zegt Visser. ,,Op het veld verander ik in een ander persoon. Dan wil ik ten koste van alles winnen. Dat is onveranderd. Alleen is het niet meer zo dat mijn hele leven draait om het handbal. Als ik thuis kom, verdient zij ook gewoon weer aandacht.”

Visser knikt naar Mexie Sophia, die inmiddels in de armen ligt van de gearriveerde Phillip. Op korte termijn zullen ze als gezin terugkeren naar Den Haag. Het wordt tijd voor Visser. De oud-speelster van Hellas en Quintus is bezig aan haar twaalfde buitenlandse seizoen. Het verlangen naar de geboortegrond wordt steeds groter.

Alleen de voetbalcarrière van haar vriend kan het verblijf in Duitsland even rekken. ,,Maar ik ga hoe dan ook terug, dat heb ik meteen tegen hem gezegd toen ik hem leerde kennen. Den Haag is thuis. Hij vindt het allemaal prima.”