Welke keuzes moet een volleybalster maken om een toernooi als het WK van 2022 in Nederland te halen? Myrthe Schoot uit de Achterhoek geeft een mooi inkijkje in de gedachtegang van een topsporter. De libero is zich steeds meer bewust van de soms bizarre werkelijkheid van een profcarrière.

De begrafenis van één van haar ouders of de Olympische Spelen? De bruiloft van haar broer of een wedstrijd met het Nederlands team? Zorgen voor haar zieke vriend in Nederland of een competitieduel met haar Duitse club Rote Raben Vilsbiburg?

Myrthe Schoot klopt drie keer af op de houten tafel in Pension Konrad, een café in haar Zuid-Duitse woonplaats Vilsbiburg. Voor bijna iedere Nederlander zijn de vragen niet eens kwesties om over na te denken. Bij een begrafenis of bruiloft wordt alles simpelweg aan de kant geschoven. Maar voor de volleybalster uit Winterswijk zijn het duivelse dilemma’s. De kwesties zijn weliswaar theoretisch, ze kunnen zomaar realiteit worden voor de libero van het Nederlands team.

,,Er wordt me weleens gevraagd wat er moet gebeuren, wil ik terugkomen naar Nederland”, zegt Schoot (30). ,,Mijn vriend woont in Haarlem. Als hij door zijn knie gaat, kan ik hier niet zomaar weg om voor hem te zorgen. Maar ga ik wel terug als hij een hartoperatie ondergaat? Waar ligt die grens? Ik hoop er nooit achter te hoeven komen.”

Het is, als je er goed over nadenkt, een bizarre constatering van Schoot. De libero, begonnen bij Wivoc in Winterswijk, is onderdeel van de succesvolste Nederlandse vrouwelijke volleybalgeneratie ooit. Sinds 2011 speelt ze in de Bundesliga, de hoogste competitie van Duitsland. Daardoor woont Schoot acht maanden per jaar gescheiden van haar vriend Robert. De overige dagen worden opgeëist door Oranje. Doordat ze ongeveer zestig wedstrijden per jaar speelt, is vrije tijd een zeldzaamheid.

Goud

Aan de inrichting van haar leven zal tot 2020 weinig veranderen. Ze ligt nog anderhalf jaar vast bij Rote Raben Vilsbiburg en gaat bovendien voor goud op de Olympische Spelen van Tokio. Zo lang het lijf het zware programma volhoudt en ze plezier heeft, gaat de libero door. Mogelijk zelfs tot 2022, als de finale van het WK in Arnhem wordt gehouden.

Al bijna haar hele leven regeert het topsportregime. Wedstrijden en trainingen bij haar club en het Nederlands team hebben voorrang op alles. Zo is de cultuur op het hoogste niveau in de sport, maar er wordt zelden over gesproken. ,,Niemand gaat naar huis voor een bruiloft of begrafenis. Waarom? Dat is een goede vraag. Ik weet het niet.”

Schoot haalt tijdens het gesprek de documentaire 0,03 seconden aan. Daarin worden zwemmers gevolgd in aanloop naar de Olympische Spelen van 2016. Sebastiaan Verschuren zegt in de film dat mocht zijn vriendin overlijden, hij dat pas wil horen ná de Spelen. ,,Superheftig natuurlijk”, zegt ze. ,,Vroeger dacht ik nooit na over dit soort dingen, maar nu ik ouder word ben ik me steeds meer bewust van mijn omgeving. Alleen weet ik niet wat ik zou doen als ik zo’n heftige beslissing moet nemen.”

Schoot maakt tijdens haar carrière één keer een sterfgeval van een dierbare mee. In 2011, tijdens haar eerste seizoen in Duitsland, overlijdt haar oma. Schoot is bij de begrafenis. Al berust dat haast op toeval. ,,We hadden een wedstrijd in de buurt van de grens, dus kon ik het combineren. Mijn oma was zo belangrijk voor me, dat ik in mijn contract had laten opnemen dat als zij zou overlijden, ik hoe dan ook weg mocht. Ik zei dat toen wel heel pittig, maar als de club dat niet had toegestaan, weet ik niet of ik wel bij de begrafenis was geweest.”

Bruiloft

Daarna moet Schoot wel een aantal keer een moeilijke keuze maken tussen werk en privé. Zo valt de bruiloft van haar zus Anne in 2012 tegelijkertijd met de voorbereiding op een wedstrijd van het Nederlands team. ,,Aan de ene kant wilde ik het team niet in de steek laten, aan de andere kant: mijn zus trouwt maar één keer. Uiteindelijk heb ik een deel van de tweedaagse bruiloft gemist, omdat ik ging trainen. Achteraf snap ik pas dat mijn keuze moeilijk was voor haar, voor mij was het ondenkbaar de wedstrijdvoorbereiding te missen en mijn team in de steek te laten. Een ander voorbeeld is de bruiloft van mijn schoonzus. Daar was ik niet bij, omdat we midden in de Grand Prix in Kroatië zaten. Met die keuze heb ik mijn vriend veel verdriet gedaan.”

Na al die jaren aan de top beseft Schoot nu langzaam dat er buiten het volleybal ook andere zaken belangrijk zijn. Dat komt onder andere doordat haar perspectief is veranderd. Sinds 2015 behoort het Nederlands team tot de absolute wereldtop. Schoot speelt met Oranje voor tienduizenden mensen. Ze heeft twee zilveren EK-medailles en grijpt op de Olympische Spelen van 2016 en het WK van vorig jaar net naast het brons. ,,Vroeger was een competitiewedstrijd het hoogste dat er was. Maar nadat we in 2015 de EK-finale speelden voor 15.000 toeschouwers, werd mijn beleving van bijvoorbeeld een competitiewedstrijd heel anders. Dat speelt mee bij keuzes die je moet maken tussen de sport en je persoonlijke leven.”

Het bestaan als topsporter levert haar ontzettend veel op. Schoot is een volleybaldier, klaagt absoluut niet over haar leven. Alleen blijft de keerzijde vaak buiten beeld. ,,Feesten, verjaardagen en bruiloften worden toch wel gevierd, ook zonder mij. Maar als mensen het zwaar hebben, wil je er voor ze zijn. Dat lukt mij niet altijd. Ik moet vaak telefonisch ondersteunen. Dat is pittig voor mij, maar vooral voor mijn geliefden. Gelukkig begrijpt Robert wat ik doe en dat ik alles uit mijn carrière wil halen. Dat is fijn. Want voor niet-topsporters is het soms lastig te accepteren dat je er niet altijd bent.”