Piotr Parzyszek kachelt over de kerstmarkt van Katowice. Vriendin Patty duwt naast hem de kinderwagen met daarin dochter Zofia (3). Het gezin jaagt deze maandag op Poolse souvenirs. Later in de week rijden ze terug naar de Achterhoek. Om de wedstrijd van De Graafschap tegen Vitesse te bekijken, maar bovenal voor hun bruiloft.

Aanstaande vrijdag beloven Piotr en Patty elkaar op Landgoed Avegoor in Ellecom eeuwige trouw. Parzyszek (25) eindigt 2018 zodoende op een grote roze wolk. Het jaar heeft daarmee een enorm contrast. Lang is het leven namelijk zwaar. Op 4 januari hoort de voetballer van Piast Gliwice dat zijn moeder Hanna nog maar even leeft. Tien jaar nadat er voor het eerst kanker wordt geconstateerd, heeft ze een ongeneeslijke hersentumor. Ze overlijdt op 5 maart, kort na haar 52ste verjaardag.

,,Het is een jaar met alles erin, van wit en zwart”, zegt Parzyszek. ,,Eigenlijk wilden we eind maart trouwen, zodat mijn moeder er nog bij kon zijn. Ze mocht alleen al blij zijn als ze haar eigen verjaardag zou halen, dat is 21 februari.”

Lijdensweg

De band met zijn moeder is bijzonder. Parzyzsek wordt geboren in Torun, centraal Polen, en groeit alleen met zijn moeder op. Zijn vader is nog voor de bevalling vertrokken. Op zijn zesde verhuist Parzyzsek met Hanna naar Arnhem voor een betere toekomst. ,,Alles wat ik nu heb, zelfs mijn aanstaande vrouw en dochter, heb ik te danken aan die keuze. Ik ben haar eeuwig dankbaar, zij is degene van wie ik het allermeeste houd. Het had allemaal heel anders kunnen lopen.”

Door de speciale relatie zijn de laatste levensmaanden van zijn moeder een kwelling. Parzyszek ziet de lijdensweg. ,,Door de tumor had ze uitvalsverschijnselen in haar gezicht. Op het laatst lag ze op bed en kon niets meer. En dat voor zo’n sterke vrouw. Een ex-tophandbalster. Twee weken voor haar dood hebben we nog goed gepraat. Ze was er klaar mee. Eigenlijk had ik toen al het gevoel, dat ze weg was. Ze is daarna nog twee weken in de war geweest. Het was onmenselijk.”

Parzyszek laat een foto zien van zijn moeder met dochter Zofia. ,,Het was de laatste keer dat ik haar zag lachen. Ik ben zo blij dat Zofia haar kent. Soms zegt ze: papa, ik mis babcia. Dat is Pools voor oma. Man, dan kan ik wel huilen.”

Op zijn lijf staan al verschillende tatoeages voor zijn moeder. De grootste moet nog volgen. Over zijn hele rug komt een afbeelding van Maria met het kind, een verwijzing naar de opvoeding. De beeltenis staat ook op de grafsteen van zijn moeder, die in Arnhem is begraven. ,,Dat snapte ik niet, maar ik hoorde later dat ze dat voor mij heeft gedaan. Zodat ik haar altijd kan bezoeken. Een paar maanden na haar dood verhuisde ik naar Polen.”

Parzyszek verruilde in de zomer PEC Zwolle voor Piast. Met zijn gezien nestelde de spits zich in Gliwice, een welvarend plaatsje nabij Katowice. In de zuidelijke provincie Opper-Silezië is het leven typisch Pools. Klassieke Oostblokarchitectuur, huizen die zwart zijn van de smog en terwijl het buiten vriest, loopt de gemiddelde inwoner in t-shirt door de zo geliefde winkelcentra.

,,Alles klopt hier”, zegt Parzyszek. ,,De mensen, voetbal, het leven met mijn gezin. Ik ben in tijden niet zo gelukkig geweest. Ik voel me thuis, hier in dit land. In oktober zat ik even niet lekker in mijn vel, ik speelde niet veel en irriteerde me. Ik ben veel sterker uit die periode gekomen. Ik heb een andere kijk op het leven gekregen. Ik geniet en leef elke dag.”

Lege stoel

Na een moeilijke beginfase, is Parzyszek bovendien basisspeler bij Piast. Zijn club is met de plek in de subtop de verrassing van de Ekstraklasa. ,,Ik voel me zoals in mijn beste periode bij De Graafschap. Ik heb geen blokkades meer, ben op een goede manier agressief. In die moeilijke periode in het begin van dit jaar, presteerde ik op mijn best. Ik wilde alles doen voor mijn moeder. Dat gevoel heb ik nog altijd. Na de winterstop ga ik knallen.”

Eerst volgt vrijdag nog de mooiste dag uit zijn leven. Patty wordt dan zijn echtgenote. Alleen is de belangrijkste vrouw uit zijn leven er dus niet. De stoel van moeder Hanna blijft leeg. ,,Er komt een tekst op de stoel te staan. ‘I know you would be here today, if heaven was not so far away’. Het is niet leuk dat ze er niet is, maar we moeten verder met ons leven. Ik weet dat ze altijd meekijkt.”