Terwijl Cluj tussen de bruine bergen van Transsylvanië wintergrauw oogt, nestelt Damjan Djokovic (29) zich in het weldadige goud-blauwgekleurde Libanese restaurant Marhaba. De voetballer uit Den Haag doet aan de vooravond van de dubbele Europa League-confrontatie met Sevilla (1-1 en 0-0) zijn bestelling probleemloos in het Roemeens.

Na vier jaar is de middenvelder de moeilijke taal machtig. ,,Ik ben nu bezig om Spaans te leren, dat zou de dan achtste taal zijn die ik spreek”, vertelt Djokovic. ,,Dat is voor mij pas echt de rijkdom, die het voetbal mij heeft gebracht. Al die talen en kennis van allerlei culturen. Zoiets kun je niet in een winkel kopen.”

Gevlucht

Terug naar het begin. Djokovic wordt in 1990 in Zagreb geboren en is de zoon van een Kroatische moeder en Servische vader. Omdat die combinatie tijdens de Joegoslavische oorlogen een probleem vormt, vlucht de familie naar Den Haag. Djokovic blijkt al snel een voetbaltalent. Als jeugdspeler is hij actief bij Haaglandia, ADO Den Haag, Excelsior en Sparta Rotterdam. Maar een doorbraak in het profvoetbal blijft uit. Op zijn 20ste raakt hij clubloos. ,,Maar ik bleef wachten op een belletje uit de hemel.” En die komt er. Hij kan begin 2011 via zijn fysiotherapeut Robin Massier op audiëntie bij Clarence Seedorf, dan investeerder van de Italiaanse Serie C-club Monza.

,,Ik kwam op het complex en zag Maserati’s, Bentley’s en de duurste Audi’s op de parkeerplaats staan. Monza was het derde niveau, hè. Ik dacht: hoe komen ze dan in de Serie A naar de club? Met het vliegtuig?” Djokovic overtuigt Seedorf in een oefenwedstrijd. ,,Ik zag dollars vliegen, maar hij kwam niet met een heel hoog salaris. Wel kreeg ik een huis, auto en maaltijden vergoed. En dus dacht ik: waarom niet?”

Monza wordt het vertrekpunt van zijn zwerftocht door Europa. Cesena, Bologna, CFR Cluj, Livorno, Ajaccio, Greuther Fürth, Spezia, Rijeka en weer CFR Cluj volgen. De middenvelder staat op bijna 300 profwedstrijden. Verzameld in Italië, Roemenië, Frankrijk, Duitsland en Kroatië. Het levert hem naast de talencollectie een schat aan ervaringen op. ,,Roemenen kunnen bijvoorbeeld feesten alsof er geen morgen is. Als wij kampioen worden is het drie dagen feest en is geld ineens geen probleem meer. Ze moeten alles hebben. De dikste outfit, de mooiste tafel en alle alcohol van de zaak. Een schuld? Dat zijn zorgen voor morgen.”

Verhuur

Djokovic is sinds 2017, na een eerder verhuur in 2013, bezig aan zijn tweede periode in Cluj. Hij kent er nu een succesvolle tijd, met twee kampioenschappen en de glanzende tour in de Europa League van dit seizoen. Maar CFR Cluj blijft een bijzondere club met een apart onderkomen. In een van de hoeken van het stadion kijk je vanuit een betonnen Balkanflat zo het veld op. En het bovenste gedeelte van de korte tribune is, vanwege die illegale bouw ervan, altijd leeg. En geld (of beter gezegd een gebrek aan geld) leidt zoals overal in Roemenië regelmatig tot problemen.

,,Voor mijn eerste periode hadden ze drie jaar Europees voetbal gespeeld. De eigenaar pakte via één of andere constructie het geld en vertrok naar Dubai. De tweede seizoenshelft heeft niemand salaris gehad. Het is hier sowieso bijzonder als je op tijd je salaris krijgt. Omdat ze nooit lange termijnplannen hebben.”

Djokovic maakt in Cluj de gekste dingen mee. Zo is Edward Iordanescu, trainer in 2018, min of meer ontslagen tijdens de kwalificatiewedstrijd in de Champions League tegen Malmö FF (1-0). ,,In de eerste helft kregen we een tegengoal door een blunder van de keeper. De eigenaar belde met de teammanager: ‘Die keeper moet nu gewisseld worden’. De trainer weigerde dat. ‘Okay, dan ben je na de tweede helft ontslagen’. De trainer geloofde dat niet, maar we verloren en hij moest echt weg.”

Rare boetes

Zo heeft Djokovic dankzij zijn zwerftocht door Europa een schatkamer aan sterke verhalen. ,,In 2016 zou ik naar Queens Park Rangers gaan in Engeland. Jimy Floyd Hasselbaink was daar toen trainer. Ze moesten dat weekeinde alleen even winnen, dan zouden ze de eigenaar overtuigen van mijn komst. Terwijl ik in Londen was, kreeg ik eenzelfde salarisaanbieding van FK Oeral. Dus ik naar Rusland. Zat er op de bovenste verdieping van een enorm gebouw zo’n vieze, dikke Russische president met van die gigantische handen. Een shirt met mijn naam lag al klaar. Maar in het contract stonden allerlei rare boetes. Ik zou twintig procent van mijn salaris moeten inleveren bij een gele kaart, dat soort dingen.”

Djokovic laat de papieren checken door een advocaat. ,,Ondertussen ging ik een avond op stap met spelers van de club. Giorgi Chanturia (ex-Vitesse, red.) zat daar ook. Ze brachten me naar een of andere plek vol met vrouwen. Terwijl we daar zaten vroeg ik: ‘Giorgi, wat is dit?’ Hij antwoordde: ‘Dit is ons leven. Overdag trainen en slapen we, ’s nachts zitten we hier.’ De volgende dag dacht ik: is dit nou het voetbal waarvan ik gedroomd heb? Wonen in een omgeving van niets, zes maanden in de kou zitten en elke avond naar een nachtclub.”

Hij vertrekt uit Rusland en ook de deal met QPR gaat niet door. Niet veel later vestigt Djokovic zich in Cluj. Nu, in zijn derde jaar, kijkt de middenvelder alweer vooruit. ,,Afgelopen winterstop zou ik naar de Turkse club Gaziantep gaan. Maar Cluj kreeg een transferverbod, omdat de huidige eigenaar zijn eigen geld in de club pompt. De club liet me niet meer gaan. Balen, want Turkije spreekt mij aan. De hartstocht bij de fans vind ik mooi. Ik zou daar graag nog eens willen spelen.”

Wat er de komende jaren ook gebeurt, Djokovic kan nu al op een mooie carrière terugkijken. ,,We hadden het thuis vroeger niet breed. Ik heb altijd gezegd dat ik zou gaan zorgen dat ik niet meer hoef te na te denken of ik bij de Lidl of de Albert Heijn mijn boodschappen moet doen. Ik ben dankbaar dat ik dat via de voetballerij heb bereikt.”